De geschiedenis van dissociatieve identiteitsstoornis
Posted On
Dissociatieve identiteitsstoornis vóór de 18e eeuw
In 1584 werd het exorcisme van Jeanne Ferry gedocumenteerd en haar symptomen komen precies overeen met die van een dissociatieve identiteitsstoornis.
Dit is niet het enige geval waarin dissociatieve identiteitsstoornis wordt aangezien voor bezit, bijvoorbeeld in 1623 werd zuster Benedetta bezeten door drie entiteiten waardoor ze leed aan zelfbeschadiging, geheugenverlies en eetstoornissen.
Dissociatieve identiteitsstoornis aan het eind van de 19e en de eerste helft van de 20e eeuw
In 1882 is Louis Auguste Vivet de eerste persoon bij wie twee persoonlijkheidstoestanden zijn vastgesteld. Geleidelijk ontdekte de psychiater meer van zijn persoonlijkheidstoestanden en in 1888 had hij tien verschillende persoonlijkheden.
Er wordt beweerd dat hij Robert Louis Stevenson heeft beïnvloed tijdens het schrijven van de novelle Dr Jekyll and Mr Hyde.
In 1885 beschreef de Franse neuroloog professor Jean-Martin Charcot voor het eerst de geestesziekte Meervoudige Persoonlijkheidsstoornis, die we nu kennen als Dissociatieve Identiteitsstoornis, toen hij hoofdarts was van het openbare ziekenhuis de la Pitié-Salpêtrière in Parijs.
Omdat de symptomen leken op die van hysterie en epilepsie noemde hij de psychische stoornis hystero-epislepsie.
In 1907 schreef de Franse arts Pierre Janet dat dissociatie het gevolg was van een zwakte van de geest. Hij beschouwde de meervoudige persoonlijkheidsstoornis als de meest complexe vorm van dissociatie.
De Oostenrijkse neurofysioloog Josef Breuer en zijn protégé Sigmund Freud zagen dissociatie als een verdedigingsmechanisme tegen herinneringen aan traumatische ervaringen uit de kindertijd.
Sigmund Freud beschouwde dissociatie als een normaal middel waarmee het ego zich verdedigde tegen onaanvaardbare onbewuste gedachten, een uiting van onbewust conflict.
Dissociatieve identiteitsstoornis van de tweede helft van de 20e eeuw tot nu
In 1968 vonden we de stoornis in de DSM II, de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, onder de naam “hysterische neurose, dissociatieve type”.
Na de publicatie van de bestverkochte biografische roman Sybil door Flora Rheta Schreiber in 1973 steeg het aantal gediagnosticeerde gevallen van meervoudige persoonlijkheidsstoornis dramatisch in de Verenigde Staten.
In 1980 stopte de DSM III met het gebruik van hysterie als diagnose en verdeelde deze in verschillende categorieën: histrionische persoonlijkheidsstoornis, somatoforme stoornissen en dissociatieve stoornissen. Dit is de eerste keer dat de term dissociatief werd gebruikt om een klasse van stoornissen te beschrijven.
In 1994 nam de DSM IV eindelijk het criterium geheugenverlies op bij de diagnose van meervoudige persoonlijkheidsstoornis en veranderde de naam in dissociatieve identiteitsstoornis.
In 2013 specificeerde de DSM V dat het criterium van geheugenverlies bij de diagnose van dissociatieve identiteitsstoornis niet alleen optreedt als gevolg van traumatische gebeurtenissen, maar ook als gevolg van alledaagse gebeurtenissen.
BRONNEN (Frans/Engels)
De l’hystérie aiguë au trouble dissociatif de l’identité
From acute hysteria to identity dissociative disorder
NOOIT ALLEEN: DISSOCIATIEVE IDENTITEITSSTOORNIS
