Ryokan, de zen-kluizenaar die geluk vond in eenzaamheid
Posted On
De wijsheid van een zen-kluizenaar: de wereld achter zich laten
Echt, ik hou van dit leven van eenzaamheid.
Met mijn staf in mijn hand loop ik naar het huisje van een vriend.
De bomen in zijn tuin, doorweekt van de avondregen,
Weerspiegel de koele, heldere herfstlucht.
De hond van de eigenaar komt me begroeten;
Langs het hek bloeien chrysanten.
Deze mensen hebben dezelfde geest als de ouden;
Een aarden wal markeert hun afscheiding van de wereld.
In het huis liggen dichtbundels opgestapeld op de vloer.
Ik verlaat de wereldsgezindheid en kom vaak naar deze rustige plek –
De geest hier is de geest van Zen.
De wijsheid van een zen-kluizenaar: Stop met praten en oefen
Praten is altijd makkelijk
Oefen altijd hard
Het is geen wonder dat mensen het goed proberen te maken
hun gebrek aan hard oefenen met makkelijk praten willen compenseren
Maar hoe harder ze proberen, hoe erger het wordt
Hoe meer ze praten, hoe meer ze zich vergissen
Het is alsof je op olie giet om een brand te blussen
Gewoon dwaasheid en niets meer
De wijsheid van een zen-kluizenaar: Het pad naar geluk zal niet altijd gemakkelijk zijn
De lange winternacht! De lange winternacht lijkt eindeloos;
Wanneer wordt het eindelijk dag?
Geen vlam in de lamp of houtskool in de open haard;
Liggend in bed, luisterend naar het geluid van ijskoude regen.
Voor een oude man komen dromen gemakkelijk;
Ik liet mijn gedachten de vrije loop.
De kamer is leeg en zowel de saké als de olie zijn op –
De lange winternacht.
Toen ik een jongen was die in een lege zaal studeerde,
Keer op keer moest ik de lamp met olie vullen.
Zelfs nu is die taak onaangenaam –
De lange winternacht.
Jan-Hendrik Bakker: Gouddelvers van de eenzaamheid, PDF
Flow: Over gelukkig zij in je eentje
Volzin: ‘Wat ik doe, of nalaat te doen, ervaar ik als uiterst zinvol’
Alleen zijn is niet eenzaam – het is een kunst
Keiryuji: Zen-Kluizenaars in de Pyreneeën
